Column: Helikopterview, door Hennie Bos

De vogels op de Thymse Berg tjilpen erop los als ik aan mijn tweeweekelijkse column begin.

Op zondag regende het zo hard op de berg, dat het even leek dat we ons in ons vorige kleine huisje in Spanje bevonden. Wel leken de smalle Spaanse straatjes op kolkende rivieren, terwijl het water op de berg in Rhenen zijn weg vond zonder schuim.

Het aantal onderwerpen voor deze column kan veelvoudig zijn. Ik moet een keuze maken over het thema’s, zoals ‘Black Lives Matter” de hoogstwaarschijnlijke ‘Pensioendeal’, ‘de beeldenstorm’ of bijvoorbeeld ‘Homogenezingstherapieën op de Biblebelt. Ook niet te vergeten kan ik het hebben over de Noodwet die het kabinet wil ‘doordrammen’. Een Noodwet die naar mijn mening de rechten van burgers belemmert! Daarover in een van de volgende columns wellicht meer, vanuit mij juridische achtergrond. In ieder geval mijn ongevraagde advies aan De Jonge; beter ten halve gekeerd….

Kortom, de keuze is lastig voor mij. Ja, je kunt natuurlijk zeggen dat het boven op de berg van Rhenen goed is om afstand te nemen van Veenendaal en om eens met een helikopterview te kijken naar de dingen van de dag. Ik heb daar ook met Henk Jansen, uw welbekend, over gesproken. Henk, die binnenkort start met een website www.vandaagrhenen.nl, welke website zal gaan over actueel Rhenens nieuws. (Henk, mocht ik dat nieuwtje brengen?)

Ik denk ook aan mijn broer Bert, die (op 17 juni) precies 20 jaar geleden is overleden op 44 jarige leeftijd. Mijn broer, een van de zeven Bosjes, naast twee zussen die het gezin compleet maakten. Zeven zonen hadden mijn vader en moeder. Nee, het is geen gedicht van

1. Slauerhoff, ‘De Schalmei’  (…) ‘O mijn lieve, mijn lustige, laat mij spelen in de schaduw van mijn korte rustige vallei, laat anderen werken sandalen maken of kerken. Wankja heeft genoeg aan zijn schalmei’ (…). De Schalmei is een houten blaasinstrument en vanwege zijn harde doordringende geluid werd de fluit voornamelijk buiten bespeeld.  Soms komen de dingen bij elkaar. De Schalmei is een herdersfluit en mijn dochter zou zeggen ‘ met een snerpend geluid’, die op de Thymse Berg waarschijnlijk in vroegere tijden luid is bespeeld. Het restaurant op de Thymse Berg was vroeger een schaapskooi. Waarvan akte.

Ook toevallig is het dat mijn schoonouders, hier 50 jaar geleden een kampwinkel had, bijna op de plek waar wij nu tijdelijk verblijven.

Mijn broer Bert was trouwens kampioen viaducten klimmen bij AXA-Valleirenners. Met 60 km vloog bij tegen de viaducten op. De Thymse Berg was net even te lang om dat vol te houden.

Het overlijden van Bert kwam hard aan. Negen maanden na ontdekking van zijn ziekte is hij overleden. Het was met ups- en downs een periode om nooit te vergeten.

Nu precies 20 jaar wordt zijn naam nog genoemd en eer ik hem namens de familie.

Ook de naam van uw dierbare mag/mogen worden genoemd; zo laat u de echo van het leven doorgalmen tot in de lengte van de dagen.

Onze kleinkinderen van Surinaams-Nederlandse afkomst (3, 2 jaar en 8 weken) genieten van de dingen van de dag. Ze zijn gelukkig. De wereld heeft nog geen grip op hen…Over het thema ‘Black Lives Matter’ denken ze gelukkig nog niet na. Ik wel én optimist als ik ben maak ik me toch zorgen over hun toekomst….