Column: Het grote graaien, door Hennie Bos

Het is eerste pinksterdag 16.00 uur en de kerkklokken luiden over Veenendaal-Centrum heen. De wind neemt het geluid mee, waardoor de noten regelmatig uit het verband worden gerukt.

Als het monotone geluid van de kerkklok langzaam wegebt, draait een beneden-buurman zijn volumeknop weer eens open. Ik ben al vijf keer aan zijn deur geweest, maar hoort de bel niet. Het is toch gezellig wonen in het centrum.

Ik denk ook ineens weer terug aan het carillon van het gemeentehuis.  Tot voor een paar weken terug waren er nog kerstliederen te horen. Het leek of de tijd stil stond voor het carillon en de gemeente.

 ‘Wat is het onderwerp vandaag’, vraagt mijn vrouw, terwijl ik de hele middag al uitstelgedrag vertoon.  Niet zomaar overigens, wij gaan de J.G. Sandbrinckstraat een week of 7 verlaten. Een lekkage heeft ons parten gespeeld vanaf de oplevering. ‘ Na het 40ste bezoek van een medewerker van de aannemer die vroeg ‘Is er lekkage’ zei mijn vrouw. “Jij bent de volgende keer thuis als ze komen’.  Gedachten zijn grondrechtelijk beschermd….

Met de Sandbrinckstraat is veel mis gegaan in de afgelopen tijd. Zelfs het naambordje werd verkeerd geredigeerd. Een attente bewoonster heeft dat aangekaart, anders was het niet opgemerkt door de gemeente ;-). U kunt nu kijken wat u wil, maar de bordjes zijn binnen één week vervangen. Nu wacht ik nog dat de prachtige verlichting weer terug komt op het plein.

Wat ik -zeker voor de horeca- heel fijn vindt is dat de horeca weer open is gegaan op 1 juni en dat de terrassen tijdelijk mogen worden uitgebreid. De zorg die de horeca op de J.G. Sandbrinkstraat aan hun terrassen besteden is bijna vertederend. De opstellingen worden zorgvuldig afgemeten geplaatst, afscheidingen met of zonder bloemen zorgen voor een prachtig decor. Iedere dag worden de tafels en stoelen liefkozend schoon gemaakt. Het leven gaat er weer wat vrolijker uitzien. Laten we er met zijn allen iets moois van maken. Voorlopig wel op 1,5 meter. Het nieuwe normaal wordt straks hopelijk weer het oude normaal. “ja toch, Einstein?

‘Wat is het onderwerp’ houdt mijn vrouw vol.
“Ik denk dat mijn alter ego Charly Bos het wel zou weten’ zeg ik. ‘Die is wat brutaler, meer confronterend, ja zelfs nog directer’.
‘Dans alsof er niemand toekijkt. Zing alsof niemand luistert. Heb lief alsof je nooit bent gekwetst en leef alsof de hemel op aarde is’. (citaat Mark Twain)
‘Laat gaan wie je denkt te moeten zijn’ zegt Brené Brown in haar bestseller De Moed van Imperfectie. ‘Wees jezelf’ zongen Koot en de Bie.

Mijn vrouw zegt ‘genoeg geciteerd nu’. ‘Ja maar’ speelt in mijn gedachten maar ik hou mij in. Trouwens de Engelsen (die van de Brexit) zeggen ‘everything before ‘but’ is a lie’. 

Ik vraag mijn vrouw hoeveel bonus Ben Smith van KLM/Air France krijgt. Ben Smith heeft een salaris van € 900.000,- en een variabel inkomen van ca. € 300.000,-, dan heeft hij nog andere inkomstenvergoedingen. O ja én een bonus van € 768.000,-. Ja, wel over het jaar 2019 hoor. Toen ging het nog redelijk goed met KLM/Air France. 

Op vragen of de minister niet iets kan doen aan de bonus zegt deze dat hij geen middelen heeft. Einstein zei ooit ‘Waanzin is steeds hetzelfde doen en steeds dezelfde uitkomst verwachten’.

En dan te bedenken dat KLM tussen de 2 en 4 miljard euro aan staatslening krijgt. En dat wil de KLM ook nog mensen die daar al vele jaren met hart en ziel werken gaan ontslaan, als ze gaan afslanken én ze willen dat de ontslagboete komt te vervallen. 

En KLM is niet de enige.

Endemol was er ook als de kippen bij om de mensen in tijdelijke dienst ontslag aan te zeggen, toen het al twee weken minder ging in de economie.  

Die lieve Linda de Mol, tja die moest haar grote voorbeeld ook al snel volgen. 

“Ik koop de Linda ook niet meer’, zeg ik nog tegen mijn vrouw. ‘Dan koop ik Linda wel’ en ze voegt daad bij woord, op weg naar Bruna. 

Mijn vrouw, die mijn columns meeleest als het geen mindernacht wordt, vraagt ‘Vanuit welke hoedanigheid schrijf je je column’? Vanuit de PvdA, Hennie Bos of Charly Bos?

‘Ik schrijf met de moed van imperfectie’, daar herken ik mij in. Ik denk er mee weg te komen, maar ze wijst mij erop dat ik soms net een politicus ben, geen antwoord geven op een vraag. Het carillon slaat vijf keer. Na drie keer zei ik ‘als Hennie Bos’… ‘Wat zeg je’ vroeg mijn vrouw.