Column: Struikelend naar Lampegietersavond, door Hennie Bos

Voor het eerst sinds jaren gaat de Lampionnen-optocht niet door. Lampegietersavond is al sinds mensenheugenis een fenomeen in Veenendaal en omgeving. Een van de oorspronkelijke tradities die Veenendaal rijk is.
‘Traditie is de illusie van de permanentie’. In een aantal gevallen ben ik het daar mee eens. Lampegietersavond is in ieder geval voor mij een uitzondering op die regel.

Mag ik zeggen, dat ik het een smoes vindt worden om alles onder het mom van- af te gelasten of geen doorgang te laten vinden? Ja, dat mag ik zeggen!

Kinderen mogen wel -met én bij elkaar- in een benauwd klaslokaal zitten, met of zonder ventilatiesysteem.
Ja, er is een alternatief bedacht. Alle kinderen met lampionnen – met kaarsjes- voor de gordijnen, Tsjonge jonge wat een idee en ze mogen zich ook nog verkleden.

Ik ga ervan uit dat de wethouder (Dylan Lochtenberg) dan bij alle kinderen langs gaat en dan zwaaien met de lampion. Ik zie het al voor me: ‘om 24.00 uur heeft Dylan pas de helft van de kinderen gehad met zwaaien’. De wethouder hoeft zich niet te verkleden. Die heeft altijd al mooie kleren en schoenen aan met smaak. (ja, dat vind ik!).

Wat moet de jeugd zonder een echte optocht?
De optocht is juist de ‘krent(en) in de pap’, de slagroom op de -let wel: zelfgemaakte-chocolademelk én niet te vergeten de ‘langetjes’ van Verkade.

Wat moet de oudere jeugd zonder een relletje? Ja in de 70-tIes kwamen de nozems én de ME nog naar Veenendaal en moest ik nog mijn hachje redden om binnen te vluchten bij dokter Remme.

Wat moet de huidige oudere jeugd zonder hier-en-daar een rotje aan te steken? Overigens gebeurt dat bijna ieder weekend in het centrum van Veenendaal. Je kunt er het carillon (met iedere keer datzelfde Beatles-deuntje) bijna op gelijk zetten. Op het politiebureau kunnen ze het ook horen. Maar die horen ook de auto’s niet die in de avond/nacht voorbij komen knetteren. Ja, die hebben zoals gezegd ‘andere prioriteiten’.

Dan nog iets over het Lampegietersavondbeeld  (ontworpen door kunstenares Bernadette Leijdekkers) op het plein voor De Lampegiet. Ja, dat plein, waar ik (toenmalig wethouder) Henk Roor zag struikelen over de ondergrond.

Het beeld staat verstopt achter een haag van geparkeerde fietsen. Niets wijst op een prominente plaats voor het beeld. Het staat er als je kijkt, maar je ziet het niet.

Op mijn vraag aan de toenmalig wethouder Jaap Pilon of het beeld niet op een sokkel gezet kon worden én uitgelicht, gaf deze aan dat hij de raad niet zover kon krijgen. Tenslotte was er al eens iemand gestruikeld over het plein voor de Lampegiet.